walvissen

Walvissen, pinguïns, zeehonden en een hele grote hand.

Terug naar de kust! Na een kort uitstapje landinwaarts nu weer terug naar zee.

En niet zomaar terug naar de zee…wij willen pinguïns zien!!! En jahoor die hebben ze hier in Chili. Dus op naar Punta Choros!

Er was ons al gewaarschuwd dat de weg ernaartoe nou niet echt je dat was. Maar eigenwijs als wij zijn hadden wij genoeg vertrouwen in ons busje om ons veilig ernaartoe te brengen. We dachten dat het om een onverhard stukje weg ging van ongeveer 20 minuten. Dit bleek een onverharde zandweg van 2 uur te zijn. 2 uur hobbelen, vloeken, checken of alle bagage nog op het dak zit, verder hobbelen, nog meer vloeken, totdat we uiteindelijk met een stotterende auto aankwamen bij punta choros. Aangekomen was de bus er helemaal klaar mee en besloot niet meer te starten. Na een aantal lieve woordjes en het idee dat de accu misschien wel losgetrild was en even aangedraaid moest was daar weer dat heerlijke ronkende geluid, heel ontspannen dat reizen!

De volgende dag zijn we opzoek gegaan naar een bootje die ons naar de eilanden kon brengen. Terwijl wij lekker aan het varen waren zwom er opeens een school walvissen in de weg!!! Heel vervelend als je op zoek bent naar pinguïns. Ze wilde niet weg voordat we ze op de foto hadden gezet dus dit hebben we maar gedaan. Na een tocht van 2 uur met walvissen, pinguïns, zeeleeuwen, pelikanen en die gekke vogels met die blauwe voetjes keerde we koud maar voldaan weer terug naar ons busje om daar op onze wildkampeerplek boven op een klif te genieten van de ondergaande zon in zee.

Tijd om weer terug te hobbelen en onze weg te vervolgen. Dat hele wildkamperen beviel ons wel dus op naar het volgende “national park”, Chañaral . Erg groen op google maps, niet zo groen in real life. Geen boom te bekennen maar rotsen, bergen, kliffen en de zee. Ondanks dat het niet was wat we verwachtte was het uitzicht adembenemend en waren wij helemaal alleen op een heel mooi stukje aarde!

Na een aantal dagen wildkamperen begonnen onze lichaamsgeuren toch wel wat sterker te worden. Op naar de stad, op naar civilisatie! De eerst dichtstbijzijnde stad was Antofagasta. 6 uur rijden over een verharde (dat dan weer wel) weg dwars door de woestijn. Erg warm, erg stoffig en dat zand heb je op een gegeven moment ook wel gezien. Na een uur of 5 zagen we in de verte op een vlakte iets uitsteken.  Hier volgt het volgende gesprek:

M: Hé is dat niet de beroemde hand?

R: Welke hand?

M: Die in al die boeken staat, zo’n hand midden in de woestijn!

R: Nee joh, die staat in de Atacama woestijn

M: Zijn we daar dan niet?

R: Neuh volgens mij niet hoor..

R: Hé volgens mij was dat die hand?!?!

M: Zou je denken? Misschien hebben ze er 2!

R: *keert bus om*

Onverwachts toch nog een hoogtepuntjes tijdens de saaie reis naar Antofagasta!

In Antofagasta aangekomen te zijn besloten we dat het toch wel tijd was voor enig hygiënisch comfort. Dus lekker hotelletje geboekt, busje veilig op een omheinde parking en de aankomende 24 uur waren gevuld met douchen, internetten, nog een x douchen, films downloaden, bellen met het homefront, route plannen voor onze volgende stop en vooruit nog 1 x douchen.